Trip to Paradise

Waar waren we ook al weer gebleven? O ja, bij de verschrikkelijke en barre tocht over de Gunung Rinjani op Lombok! Uti blogde eerder dat we al een paar dagen zwaar klimmen achter de rug hadden, voordat we kamp 2 bereikten aan de voet van de slotklim: De klim naar de top…

Het was midden in de nacht, steenkoud en pikkedonker toen ik (Frank) met onze gids Tom op pad ging. Gewapend met eenvoudige zaklamp en extra jas, verlieten we ons tentenkampje. We moesten eerst een steile helling met diepe geulen vol grind bedwingen. Omdat het zo donker was, was dit behoorlijk lastig. Na ongeveer een uur, kwamen we volledig uitgeput bovenaan deze helling aan. We vervolgden onze tocht langs een pad op de rand van de krater, een iets “vlakker” stuk. Omdat het nog steeds donker was, kon ik niet zien dat aan weerszijden van het smalle pad zich diepe afgronden bevonden. Eén misstap zou fataal zijn geweest.

Ik voelde mij topfit op dit pad, en we waren hard op weg om als eerste bovenop de berg aan te komen. Helaas werd het pad steeds steiler, en na ongeveer een uur bereikten we het laatste en zwaarste stuk voor de top: Een wand van ongeveer 500 meter hoog, vol grind en loodrecht omhoog. Op handen en voeten, decimeter voor decimeter, klom ik omhoog, elke meter minuten lang op adem komend. Pfff, dat was zwaar! Op de helft van de klim heb ik zelfs serieus overwogen om te stoppen, zo kapot was ik. Om ongeveer 6.30 uur bereikten we de top, als derde groepje. Onderweg waren we door een paar fitte Fransen, en later door een koppel Zwitsers ingehaald. De zon was inmiddels opgekomen, en wat een uitzicht! Vanaf de top kon je Bali, de Gili eilanden, Sumbawa, en zelfs Flores zien. Ook het uitzicht op de krater was fenomenaal. Het was allemaal de moeite waard geweest en ik was trots dat ik het had gehaald, op mijn gympies.

De tocht naar beneden was makkelijker. Ik stapte samen met Tom lekker door naar beneden. Op de terugweg naar kamp 2, naar Uti, zag ik dat deze slotklim een veldslag was. Mensen stonden uitgeblust langs het pad, een enkeling moest overgeven. Eenmaal bij ons tentenkampje teruggekomen, had Super-Andi een heerlijk ontbijt voor mij klaargemaakt, waar ik helaas niet van heb kunnen genieten. Eén van de apen die bij het basiskamp rondschooierden, beroofde mij van dit heerlijke ontbijt. Rotaap…

Na een uurtje pauzeren, vervolgden Uti, Super-Andi, Tom en ik onze weg naar beneden. Omdat het al vroeg bewolkt werd vermoedde Tom dat het zou gaan regenen. Ik liep inmiddels met een stok als een oude man de berg af. Spieren waren opgezwollen van de tocht naar de top. Ook Uti was nog bek-af van de vorige dag, dus we gingen niet zo snel meer. Het uitzicht was hier en daar schitterend, uitgestrekte onindonesische graslanden.

Op een gegeven moment begon het te regenen, zoals Tom al had voorspeld. Eerst zachtjes, maar later keihard! We moesten ook nog een stuk oerwoud door, waar het pad door de regen in een modderstroom was geworden. We baggerden verder, en niemand zei een woord. Ook Tom en Super-Andi hadden het zwaar. Rond een uur of 3 in middag, toen we dachten dat we er bijna waren, bereikten we een kolkende rivier. Normaliter was deze rivier er helemaal niet, en zij blokkeerde de enige weg terug naar het dorp. Terwijl we daar stonden te kijken of we de oversteek konden maken, werd de rivier groter en gevaarlijker. Dit was het moment dat Uti zich tot haar beschermengelen richtte, om een veilige overtocht te vragen. Wonder boven wonder zakte de rivier even, en konden wij ondersteund door Andi de overkant bereiken. Wat een mazzel.

Uiteindelijk bereikten we ongeveer rond een 4 uur in de middag het dorp, helemaal doorweekt en donkerbruin van de modder. We hadden er een 3 dagen durende loodzware tocht op zitten. De dagen erna konden we amper lopen, hadden spierpijn en waren grieperig. Maar wat een avontuur!

Jullie zitten natuurlijk met smart te wachten op het volgende verhaal….. Nou hier is ie dan! Na Bali zijn we met de slow boat vertrokken naar Lombok. 5,5 uur hadden ze gezegd, gelukkig waren we er na 3,5 uur. We dachten dat we gelijk naar onze volgende bestemming konden, Gili Trawangan. Helaas was de boot naar Gili al vertrokken en moesten we een nachtje in Senggigi overnachten. Dit gaf ons de mogelijkheid om meteen ook een tour naar de Rinjani berg te boeken. De volgende dag vertrokken we dan naar het tropische paradijs Gili Trawangan waar we ons vanaf het begin van onze reis al op hadden verheugd!! De Gili islands bestaan uit 3 eilandjes, waarvan Trawangan de grootste is, en Meno en Air de 2 kleinere. Vanaf het vaste land van Lombok zag je de 3 eilanden al liggen. Alhoewel het vrij toeristisch is op Gili, is het echt een heerlijke plek om te chillen.

Maar ons doel daar was om een refreshment course duiken te doen en dan wat duiken te maken. Gili wordt namelijk in alle boeken aanbevolen als goeie duikplek. Al snel vonden we een leuk kleinschalig duikschooltje die met groepen niet groter dan 4 mensen doken. We kregen weer het grote PADI boek mee naar huis om te studeren. Australië tijden, waar we onze Open Water hebben gedaan, werden weer helemaal herleefd: ‘Nog 2 hoofdstukken te gaan en ik ben nu al vet moe.’ De volgende dag vroeg op om aan onze opfris cursus te beginnen. Alle belangrijke skills moesten weer geoefend worden. Eerst op het land en daarna de zee in. Het kwam allemaal behoorlijk snel terug en na deze cursus konden we niet wachten om weer het diepe in te gaan. Uiteindelijk hebben we 3 duiken gemaakt, bij elk eiland eentje, en behoorlijk gave beesten gezien. Vooral veel hele grote schildpadden die je echt van dichtbij kon bekijken. Maar ook een inktvis, een zeeslang, morenen en natuurlijk heel veel vissen en koraal. We zijn behoorlijk verslaafd geraakt en willen later in Indonesië onze “Advanced” diploma gaan halen.

Na ons duikavontuur gingen we dan richting de Rinjani berg. De Rinjani beklimmen was voor ons beiden een droom en we keken er echt ontzettend naar uit. Al vaak hoorden we verhalen dat de Rinjani beklimmen best gevaarlijk kan zijn en dat het geen makkie is. Maar die Indo’s hier doen daar allemaal niet zo moeilijk over dus dachten wij, ja doen we wel. Op onze gympen, want onze veel te zware bergschoenen hadden we thuis gelaten. Na onze hike ervaring in Noorwegen zou dit vast een makkie zijn. Met onze guide Tom en onze porter Andi, die 35 kilo droeg en de hele tocht op zijn slippers heeft gedaan, gingen we dan op weg. Voordat we bij de 1e post waren begon het al te regenen. Helemaal koud en doorweekt kwamen we bij post 2 aan, waar Tom en Andi lunch voor ons kookten. Ons warmen aan het vuur ging niet want al het hout was nat. Er kwam alleen maar rook vanaf. Moe en verkleumd kwamen we dan net voor het donker bij post 3, waar we ook zouden slapen. Warm worden ging maar moeilijk en ons matje had er net zo goed niet kunnen liggen, zo dun was het. De volgende dag om 4 uur op om om half 6 weer te wandelen. Een stevige klim omhoog, maar na 2,5 uur klimmen kregen we dan onze beloning: uitzicht op de krater van de vulkaan en het meer (zie foto’s). Daarna konden we gelukkig een stuk afdalen. Niet dat dat nou zoveel lichter was, want het was behoorlijk stijl en rotsig en niet lekker voor onze knieën. Ik raakte intussen al mijn zelfvertrouwen en mijn motivatie kwijt en wilde alleen maar naar huis. Blaren kwamen opzetten, schoenen gingen pijn doen, spieren van m’n nek tot aan m’n tenen deden pijn. De lunch op deze 2e dag brachten we door bij een hot spring, waar we onszelf ook even konden wassen. Heerlijk, maar veel te kort. Daarna op naar het laatste stuk voor die dag, 2,5 uur klimmen maar dan nu nog steiler dan wat we tot nu toe gehad hebben, zei onze gids…..*slik*. Uiteindelijk viel het ons alles mee en bereikten we ons 2e kamp, waar onze geweldige gids en porter een heerlijke maal voor ons kookten.

Die nacht zou Frank om 2.30uur opstaan en om 3.00uur vertrekken naar de top van de berg. Ik had die dag al besloten niet te gaan, omdat ik al helemaal gesloopt was en omdat de verhalen van de gids mij niet bepaald veel moed gaven alsnog te gaan. Nou, hoe die klim ging kan ik jullie helaas niet vertellen, want ik was er dus niet bij. Dus hij mag het verhaal verder afmaken ;-). Maar dat is voor de volgende keer….

Uitzicht vanaf Lombok op Sumbawa.

Deel 2. Na Malang zijn we met de minibus en ferry naar Bali overgestoken. Wat eigenlijk best gevaarlijk is als je erover nadenkt, want er is maar 1 chauffeur en hij zit dus 14 uur lang achter elkaar zonder pauzes achter het stuur. Onze eerste stop was Kuta, ik denk wel de bekendste plek op Bali. Ook daar weer een motor bike gehuurd en 2 bekende tempels bezocht: Ulu Watu en Tanah Lot. Ulu Watu is ook een populaire surfspot voor degenen die het echt goed kunnen. Bovenop de klif kon je perfect zien hoe de surfers super gave golven pakten. Ontzettend jaloers werden we ervan, waarom kunnen wij niet zo surfen. Op de klif hebben we gelunched en daarna zijn we snel weer weggegaan. Al die goeie surfers, we konden het niet langer meer aanzien :p.

Het verkeer rond Kuta is echt om gek van te worden. De weg is veel te smal voor al het verkeer, waardoor er constant files zijn en er zitten vaak grote gaten in de weg. Plus de mensen zijn ontzettend ongeduldig in het verkeer, waardoor een keer Frank z’n teen er zowat afgereden werd.

Na Kuta zijn we naar een eiland dicht bij Bali gegaan, Nusa Lembongan, waar we ook mijn verjaardag zouden ‘vieren’. Als verassing had Frank een mooi resort met zwembad en prachtig uitzicht voor ons geboekt, heerlijk. Het hotel stond boven op een klif en het lag direct aan het strand. De sfeer op Nusa Lembongan is heel anders dan op de rest van Bali. Weinig mensen op straat, geen lawaai, geen vieze uitlaatgassen, bijna geen winkels. De perfecte plek om niks te doen en dat is precies wat we daar gedaan hebben. Bovendien hadden we een zwembad bij ons hotel, wat gezien ons budget best luxe is, dus daar hebben we ook volop van genoten. Op mijn verjaardag zijn we nog wel wezen snorkelen om alvast te oefenen voor het duiken later.

Na Nusa Lembongan zijn we naar Ubud gegaan, wat in het binnenland van Bali ligt. De Balinese cultuur is daar, in tegenstelling tot Kuta nog goed te proeven. Ubud is een leuk stadje met super veel winkeltjes waar ze allerlei handicrafts verkopen. Heerlijk om rond te banjeren en souveniers te kopen. Twee avonden zijn we naar een Balinese dansvoorstelling geweest. Rondom Ubud zijn ook veel tempels te vinden, waarvan we er een paar hebben bezocht. Een van de tempels, Tirta Empul, is ook een heilige plek voor de Balinezen, die een soort eigen vorm van hindoeïsme aanhangen. Veel Balinezen komen daar met offers en wassen alle slechte dingen van zich af in de heilige bron. Verder was het ontzettend gaaf om rond Ubud met de motorbike door de rijstvelden te rijden. Omringd door sawa’s en geen kip op de weg, het ultieme Indonesië gevoel.

Eén dag zijn we, op aanraden van een vriendin van mij die daar vorig jaar was, meegeweest met een fietstocht door de rijstvelden. We begonnen onze tour met een bezoek aan een koffieplantage waar we verschillende soorten koffie en theetjes mochten proeven. Er was ook civetkattenpoep-koffie, Kopi Luwak, maar dat hebben we overgeslagen omdat het nogal duur was. Toen ontbijt met de Batur berg en het Batur meer als uitzicht! En daarna fietsen geblazen, met natuurlijk een helm op, zoals het een echte toerist betaamt. Appeltje eitje, denk je natuurlijk als Hollander, maar heuvelop ging het toch minder soepel dan verwacht. Onderweg stopten we herhaaldelijk en vertelde Nyoman, onze gids, ons meer over de Balinese cultuur. De tour eindigde in zijn huis, waar zijn moeder een lunch voor ons had bereid, heerlijk!!

Na Ubud was het tijd om naar het volgende eiland te gaan, Lombok, waar we weer verslaafd aan duiken zijn geraakt en waar we de verschrikkelijkste trektocht ooit hebben gemaakt ;-). Maar daarover de volgende keer meer.

Jeeeh daar zijn we weer met nieuwe verhalen. We hebben een maand lekker rondgetourd door Bali en Lombok. Begin april verlieten we ons veilige Yogyakarta om bepakt met wat woordjes Indonesisch de echte wereld in te gaan. Onze eerste stop was Malang, op oost Java. We wilden daar erg graag de Bromo vulkaan beklimmen, maar toen de Merapi op Java zo erg was uitgebarsten, is de Bromo ook uitgebarsten. Nu een aantal maanden later, is de Bromo officieel nog steeds dicht. We konden hem dus niet beklimmen, maar we hebben toch een tourtje gedaan waarbij we de Bromo vanuit een andere berg konden bekijken, een soort uitkijkpunt. 3 uur ‘s nachts vertrokken we met de auto, zodat we om 6uur ‘s ochtends de zonsopgang konden zien. Je kon de vulkaan vanaf onze plek horen ruizen en er kwam ook behoorlijk wat rook uit de krater. Helaas was het wel ontzettend mistig en in de 20 minuten dat het helder was, hebben we behoorlijk wat foto’s geschoten (zie hieronder).

Verder hebben we ook nog 2 dagen een motorbike gehuurd om de prachtige bergachtige omgeving en wat tempels te bekijken. Bij een van de tempels moest je nog een kleine wandeling door de rijstvelden maken om er te komen. Echt super mooi daar. Op het pad kwamen we boeren tegen die bossen hout of andere spullen op hun rug droegen. Onderweg liepen we langs een rivier waar een stel vrouwen zich aan het wassen waren. Toen we er voorbij waren gelopen, riepen ze ons grappen makend na: ‘Porno’. De tempel stond echt midden in het bos en we waren de enige mensen daar, heel mooi en sereen.

Helaas regende het erg veel in Malang, waardoor we vaak ‘smiddags al weer thuis waren en alleen kort het huis uitgingen om snel even wat te eten. In de homestay waar we sliepen , woonde ook een heel gezin en elke ochtend werden we al vroeg wakker, omdat er of een koor aan het repeteren was, of een karaoke aan de gang was, of anders wel een dansrepetitie. Het dochtertje van een jaar of 6 kwam ook vaak met ons spelen. Dan deed ze ons een sjaal om en moesten we om de beurt met haar op de foto. Of ze was dokter en werden van top tot teen bestudeerd. Nee, echt alleen waren we daar nooit ;-). Na Malang zijn we met de bus en de Ferry naar Bali gegaan. Onze eerste bestemming was Kuta, wat volgens vele Indo’s behoorlijk vies is door al het vuilnis. Maar daarover de volgende keer meer…. (Anders wordt het zo’n uberlang verhaal wat niemand zal lezen en dat is niet de bedoeling natuurlijk ;-).

Inmiddels is Uti terug in Yogya en is Frank  vandaag weer  vertrokken naar Nederland voor zijn verdediging van zijn proefschrift. Ik, Uti, zal elke week een klein verslag uitbrengen van de avonturen die we hebben meegemaakt en er mooie foto’s bij plaatsen.